OUD – Wat hebben we het toch moeilijk met dat woord.
Hoe komt het dat we in de regel zo OUD mogelijk willen worden maar niet OUD willen zijn?
Tot aan ons overlijden bestaat het leven uit een heden, een verleden en een toekomst. De kijk vooruit is vaak positief, in ieder geval voor de optimisten onder ons.
Wat gaan we doen? Waar willen we naar toe? Wie willen we zijn?
Dit zijn mooie vraagstukken om af en toe bij stil te staan.
Dit wordt anders als het einde in zicht komt.
Onze visie verandert net zoals de breedte van onze horizon.
Op zoek naar voorbeelden komen wij er vooral achter wat we niet willen:
Niet naar een verzorgingshuis.
Geen rollator.
Niet als een kasplantje wachten op onze dood.
Verder zien we ons geconfronteerd met onprettige maatschappelijke overpeinzingen:
Hoeveel is ons leven waard?
Gaan we (te) veel geld kosten?
Wordt euthanasie de norm?
Hebben we überhaupt nog een toegevoegde waarde in een tijd waar alles steeds jonger en sneller wordt?
Jong lijkt beter, mooier, energieker en daarom hechten we weinig waarde aan het proces dat ons rijper, rustiger en wie weet ook wijzer maakt.
Het is de hoogste tijd dat de discussie weer positief gevoed wordt,
en hoge leeftijd iets is waar eenieder zelfs trots op mag zijn.
PR:OUD verzamelt daarom inspirerende verhalen van mensen die volop leven tot het einde. Verhalen die laten zien dat het nooit te laat is voor een nieuwe start of een nieuw idee, dat minder ook meer kan zijn, dat beperkingen juist tot creatieve oplossingen kunnen leiden, dat je kan groeien door tegenslagen en dat je er niet alleen voor hoeft te staan als je open en nieuwsgierig blijft naar de mensen om je heen.
Micaela Bartels, 1971